Müdavimi aşk olan gül-i hamra busesi
Sessiz ayak izinde boşa ararsın heyhat
Sen bilmezsin her gece nasıl ağlar Üsküdar
Bilemezsin bir sızı kaç yetim bakış kadar
Yüreğimde su toplar hüznün derin kesesi
Yakandaki kahkaha gibi yangıdır hayat



Boğazında hıçkırır akşamların infial
Yanıyorken bahtına küser toprağa sancak
Siyah bakışlarından eyvah! düşer saçıma
Yağmurların kesreti vurulur gözyaşıma
Sen son çare ahından bekler iken ihtilal
Dudağımda bir ayaz gülümser sana ancak



Kirpiklerin canımın kalabalık caddesi
Ellerin; ellerimi mesken etmez ellerin
Oysa ne çok isterdim beni bir kez sarsınlar
Firar edip ömründen yanağımda dursunlar
Sükûnumun yasında çilemin son raddesi
Ruhumun zindanında siliniyor mahşerin



Sözde isyan murebbî, özde hilkat uykusu
Feryadına güç verir her soluğun bir keder
Güz alnındaki nişan merhaba der sabaha
Doğacağın ölümler yenilirken günaha
Gözlerine çizilir yokluğumun kaygısı
Sana anlatmaz kuşlar, her susuş kaç söz eder




Rüzgarı ülkesinden görüp içtiğim cinnet
Zaman, mekan öncesi yaşanmamış tarihim
Yıllardır kahrı kusar seherlere niyazım
ve hala hârı ağlar menzile kırık sazım
Sararan aynalarda gülden dinlenen minnet
Eşkâlinin nidası; hüzne sığmaz tarifim



Ey tevekkül bağım/nda, asumanı zûl kokan!
Göremezsin içimde sakladığım sürgünü
Git; katran saçlarına bir tek ecel düşmeden
Git ne olur matemim, çığlığına koşmadan
Sonsuzluğa ver seni, zehriyle vebal yakan
Kendime de söylemem sılamdaki vurgunu