Ah Yüreğim Bu Neyin Direnişi
Bir zorluğun çelişkisi yetti,cesur saydığım yüreğim,
Öfkeyle kırdığım kalemimin kırık ucuyla,
yine yalnızlığımı bekleyen satırlar karalıyorum buruşmuş sayfalara…
Ah yüreğim ! bu neyin direnişi…
Bak!...Ölü turnalar düşüyor,mavisi yontulmuş gökyüzünden…
hükümsüz yargılanıyorum yürek duruşmalarında…
Oysa karmaşık bir bulmacadan düşürmüştüm bu sevdayı…
Yeter yüreğim!..
Bu neyin direnişi…
Kaç yağız at çatladı koşarken içimde…
ve kaç kez alnımdan vurdu beni zehir zemberek sözler…
Uykusuz gecelerin koynunda
ağrılarla kapanmaya çalışıyor göz kapaklarım.
yankısı kalmamış ,bir sesi bekleme duvarlarında
büyümenin ne anlamı var ki ?
Söyle deli yüreğim ,Bu neyin direnişi…
Derin bir neşter yarasının altından
damla damla sızarak terk ediyor beni tutunduğum umutlarım…
Hasret dolu bir odanın en kederli yerinde ,
azarlanmış hayallerimin kuşatmasında ,
çoğul acılar ,tekil yalnızlıklar ve çatışma sonrası
uğultularla kalakalıyorum kanlı meydanlar ortasında…
“Kurtulursam ,bu aşk’la kurtulurum” dediğin için yüreğim,
kalemimi Aşk’a kanattığım günlerle doldu yollarım...
Hırçın dalgaların dövdüğü bir kıyının haykırışları içinde duruyorum…
Ama yaşamak zorundayım uçurumların ucunda…
Olası bir tufan zorluyor kapılarımı…
Yeni bir gemi inşa ediyorum yüreğimdeki SEVDAyla
Rehin bırakıyorum düşlerimi durgun sahillere…
Hüzünlerimi giyip üstüme,
çıkıyorum buz gibi yolculuklara…
Şimdi sırtımda iyice ağırlaşan ışığın,
aydınlığa çıkan sokağında,
sana dökülüyor kelimelerim..
EY SEVDAM!
EY HASRETİM!
VUSLATINA ERDİR BENİ...
"> |
